Χαλκιδική – Αλεξανδρούπολη – Ναύπακτος
Οι πολυεθνικές εταιρείες εξόρυξης χρυσού λειτουργούν σήμερα στην Ελλάδα του Μνημονίου και της Τρόικας εντελώς αποικιοκρατικά αδιαφορώντας για τις συνέπειες της δραστηριότητάς τους: μολύνουν το πόσιμο νερό και τη θάλασσα, εκτοπίζουν πληθυσμούς από χωριά και καταστρέφουν τα δάση, αυξάνουν ραγδαία τη θνησιμότητα από καρκίνους και λευχαιμίες, τόσο στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, όσο και στους εργάτες των μεταλλείων. Επιπλέον, καταργούν κάθε εργατική κατάκτηση με τις δουλικές συνθήκες εργασίας που είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής των «Ειδικών Οικονομικών Ζωνών» (ΕΟΖ). Στην πραγματικότητα οι ΕΟΖ νομιμοποιούν φαινόμενα ταξικής εκμετάλλευσης τύπου Μανωλάδας. Δεν είναι πρωτόγνωρο αυτό το φαινόμενο γιατί με τον ίδιο τρόπο δραστηριοποιούνται οι εταιρείες χρυσού στις «τριτοκοσμικές χώρες», χώρες εξαθλίωσης για τους λαούς που τις κατοικούν και πάμπλουτες για τις εταιρείες που τις εκμεταλλεύονται και τις κατέχουν. Η πλευρά των πολυεθνικών εταιρειών χρυσού γνωρίζει πολύ καλά την καταστροφή που επιφέρει στις περιοχές που «βομβαρδίζει» με χημικά για να εξορύξει γρήγορα και πιο κερδοφόρα το πολύτιμο χρηματοπιστωτικά μέταλλο.
Απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα και την αποικιοκρατική λογική στάθηκαν εξαρχής οι κάτοικοι στη Χαλκιδική και στην Αλεξανδρούπολη. Το κράτος σήμερα φοβάται αυτή την παλλαϊκή αντίσταση. Στην Αλεξανδρούπολη μόλις ο λαός καθολικά σήκωσε μπαϊράκι το κράτος ανέστειλε προσωρινά την καταστροφική για τον λαό και τον τόπο επένδυση. Η κυβέρνηση, η τρόικα, το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο αποτυγχάνοντας παταγωδώς στην προσπάθεια δημιουργίας συναινετικού κλίματος καταφεύγουν στην τρομοκράτηση και τη βίαιη αντιμετώπιση των αγωνιζόμενων με άγρια κατασταλτική βία, με συνεχείς και καθημερινές προσαγωγές κατοίκων, υποχρεωτική λήψη DNA, έρευνες σε σπίτια, ξυλοδαρμούς και ανελέητη ρίψη χημικών ακόμα και στα σχολεία. Ταυτόχρονα χρησιμοποιούν πολλαπλούς τρόπους προβοκαρίσματος των λαϊκών αγώνων με σκοπό να τους κάνει αναποτελεσματικούς. Βοηθητικά προς την επιχείρηση του κράτους δουλεύουν και τα ΜΜΕ που από τη μία επιδίδονται σε μια προπαγάνδα παραπληροφόρησης σχετικά με τον αγώνα και από την άλλη προωθούν τις πολυεθνικές εταιρείες και τα σχέδιά τους ως ευεργετικά για τον τόπο. Η απάντηση των εκμεταλλευτών, στη γνήσια αντίσταση είναι η διάσπαση και ο πολυκερματισμός των λαϊκών στρωμάτων, βασικό στοιχείο επιβολής τυραννικών μέτρων στους ίδιους τους λαούς. Αυτή η διαδικασία συντελείται άριστα με την κομματικοποίηση και την αναθετική διαδικασία που η ίδια αυτή κατάσταση επιφέρει. Στις συνθήκες Μνημονιακής τυραννίας, η οποία επιβάλλεται στις μάζες με άγρια κρατική βία, όσοι προσπαθούν να αποτρέψουν τα λαϊκά στρώματα να αυτοοργανωθούν και να αναχαιτίσουν αυτή την επίθεση αποτελούν νεροκουβαλητές και κολαούζους της κρατικής εξουσίας.
Ο αγώνας για την εκδίωξη των αποικιοκρατικών μεταλλείων χρυσού δεν αφορά μόνο τις περιοχές στις οποίες δραστηριοποιούνται αυτές οι εταιρείες. Όλη την Ελλάδα επιδιώκουν να την μετατρέψουν σε μια απέραντη ΕΟΖ που κάθε πλιατσικολόγος και ληστοσυμμορίτης κεφαλαιούχος θα κάνει ό,τι θέλει αδιαφορώντας παντελώς για τους ανθρώπους και το περιβάλλον. Μπορεί στη Ναυπακτία και την ευρύτερη περιοχή να μην υπάρχει χρυσός για εξόρυξη, υπάρχουν όμως άλλα πεδία στα οποία οι ευαγγελιστές της «ανάπτυξης» απλώνουν τα αποικιοκρατικά τους χέρια. Στον καιρό του μνημονίου όλα είναι δυνάμει προς πώληση: από το φυσικό περιβάλλον (τα νερά των ποταμών, τα νησιά, το υπέδαφος και η πλούσια χλωρίδα και πανίδα της περιοχής μας) μέχρι τα μνημεία και τη δημόσια ακίνητη περιουσία (δηλαδή ακόμα και το κάστρο της πόλης μας ή το Ξενία). Για παράδειγμα το νησάκι Οξυά από το σύμπλεγμα των Εχινάδων νήσων (όπου πραγματοποιήθηκε η Ναυμαχία της Ναυπάκτου) έχει ήδη πουληθεί σε έναν εμίρη από το Κατάρ και η «αξιοποίησή» του που συζητείται, προκαλεί δικαιολογημένη ανησυχία (να θυμίσουμε ότι εντάσσεται στο καθεστώς Natura). Η συζήτηση για την αξιοποίηση του δάσους της Ελαίας στη δυτική Πελοπόννησο, είναι ένα άλλο παράδειγμα που δείχνει ότι ο κλοιός της επέλασης των αυτόκλητων «σωτήρων» σφίγγει επικίνδυνα γύρω μας…
Είναι ανάγκη όλος ο λαϊκός πληθυσμός να ενωθεί και να ξεσηκωθεί σαν ένας άνθρωπος και με οποιοδήποτε μέσο να σαρώσει τόσο τις εταιρείες χρυσού όσο και το διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα συμφερόντων που βρίσκεται πίσω τους. Και στην περιοχή μας έχουμε παραδείγματα αγώνων που θυμίζουν τον αγώνα που διεξάγεται αυτή την περίοδο στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Στις αρχές της δεκαετίας του 80, για παράδειγμα, οι κάτοικοι της Δυτικής Αιτωλοακαρνανίας κατάφεραν με δυναμικές κινητοποιήσεις (σπάσιμο και κάψιμο των εγκαταστάσεων της εταιρείας) να αναστείλουν τη δημιουργία εργοστασίου Πετροχημικών και τελικά να ακυρώσουν την επένδυση (δείτε το βραβευμένο από το φεστιβάλ Θες/νίκης ντοκιμαντέρ Πετροχημικά: Οι καθεδρικές της ερήμου). Ας σημειωθεί ότι, παρ’ όλο που η επένδυση θα δημιουργούσε 300 θέσεις εργασίας, θα κατέστρεφε τη γη, το νερό και τη θάλασσα σε μια αμιγώς αγροτοκτηνοτροφική περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Πρέπει τα λαϊκά στρώματα να αναλάβουν άμεσες δυναμικές δράσεις ενάντια στην «ανάπτυξη» των κατευθυνόμενων πολιτικών, οικονομολόγων, δημοσιογράφων που καθημερινά με την προπαγάνδα τους και τις εντολές τους δολοφονούν με σχέδιο τα λαϊκά στρώματα. Δεν παίρνουν από πειθώ και διάλογο οι λυκάνθρωποι που κατευθύνουν την σημερινή ολοκληρωτική κρατική βία αλλά μόνο η ενωμένη σαν μια γροθιά η λαϊκή αντίσταση μπορεί να τους αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Τότε θα μπορούμε να μιλάμε για κατάρρευση της πολιτικής εξουσίας που σήμερα εκφράζεται με το Μνημόνιο και για έναν αέρα ζωής και ελευθερίας που θα κατακτηθεί άμεσα από τον λαό.
Τα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική, στην Αλεξανδρούπολη και σε οποιοδήποτε άλλη περιοχή της Ελλάδας, για να λειτουργήσουν ομαλά, θα πρέπει να περάσουν πάνω από τα πτώματα των αγωνιζόμενων λαϊκών στρωμάτων που παλεύουν για τις αυτονόητες προϋποθέσεις επιβίωσης.
Ο αγώνας των «Γαλατικών» χωριών της Χαλκιδικής μας αφορά όλους!
Η πανελλαδική επέκτασή του αποτελεί ανάγκη επιβίωσης του λαού!
Αγωνιστική Πρωτοβουλία Ναυπακτίας
14/05/13